اوتیسم نوعی اختلال پیچیده در رشد است که معمولا در سنین پایین اتفاق می افتد، احتمال تشخیص آن بسیار پایین است. اما متخصصان معتقد هستند که این اختلال در ۳ سال آغازین زندگی فرد، خود را نشان می‌دهد. این وضعیت نتیجه نوعی اختلال عصبی است که بر عملکرد طبیعی مغز اثر می‌گذارد و باعث اختلال در ارتباطات و مهارت‌های تعامل اجتماعی فرد می‌شود.
افراد مبتلا به اوتیسم در درک ارتباطات غیرکلامی، گستره وسیعی از تعاملات اجتماعی و آنچه به شوخی و کنایه مربوط است، مشکل دارند. پژوهش‌های ژنومیک نشان می‌دهد، افرادی که مبتلا به طیف‌های گوناگون اوتیسم هستند، دارای ویژگی‌های ژنتیکی مشابهی با افراد دچار اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی، اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی یا افسردگی بالینی هستند. متخصصان در این زمینه پی برده‌اند که این اختلالات و اوتیسم، متغیرهای ژنتیکی ارثی مشابهی دارند.
صحبت کردن یک فرد مبتلا به اوتیسم
هر چقدر طیف اختلال اوتیسم در فرد شدیدتر باشد، مهارت‌های او در صحبت کردن پایین‌تر خواهد بود. خیلی از افراد اوتیستیک اصلا صحبت نمی‌کنند. این افراد اغلب عبارات و واژه‌هایی را که می‌شنوند، تکرار می‌کنند. به این حالت «اکولالیا» یا «پژواک‌گویی» گفته می‌شود. نوع حرف زدن این افراد هم با دیگران متفاوت است و حالت رسمی و کتابی دارد. «سندروم آسپرگر» هم صورتی ملایم از طیف اوتیسم است. نوجوانانی که به این سندروم مبتلا هستند معمولا شبیه اساتید صحبت می‌کنند و جملات‌شان فاقد هر گونه فراز و فرود است.
رفتارهای تکراری افراد اوتیستیک
افراد مبتلا به اوتیسم از تکرار و پیش‌بینی لذت می‌برند. تکرار، دوست آن‌ها است و تمایل زیادی به تکرار کردن دارند. برای افراد عادی وجود حجم زیادی از حرکات و رفتارهای تکراری خسته‌کننده است. اما افراد اوتیستیک از این تکرار راضی هستند و می‌توانند حرکتی مانند لِی‌لِی رفتن در عرض اتاق را برای بارها در عرض دقایقی تکرار کنند یا مثلا ممکن است یک نقاشی واحد را مدام در دفتر خود، صفحه‌ای بعد از دیگری رسم کنند.
